Biografie mieszkańców >> Heinrich Rudolf Konstantyn Laube

Urodził się 18 września 1806 roku jako jeden z trzech synów szprotawskiego mistrza murarskiego, poeta, dyrektor Teatru Narodowego w Wiedniu. Początkowo kształcił się w tutejszej szkole ewangelickiej, potem w gimnazjum w Głogowie i Świdnicy, w 1826 studiował teologię na uniwersytecie w Halle i Wrocławiu. Krótki czas był nauczycielem domowym w 1832 przybywa do Lipska, aby poświęcić się pisarstwu.





Po powrocie z podróży po Włoszech w 1834 został wydalony z Saksonii i aresztowany na 9 miesięcy w Berlinie za swoje wolnościowe „młodoniemieckie dążenia”. W 1836 ożenił się z wdową po profesorze z Lipska – Haenel. W 1839 wyruszył do Belgii, Francji, Algierii, powracając znów do Lipska. W 1848 został członkiem Zgromadzenia Narodowego we Frankfurcie nad Menem, w latach 1849 – 67 działał jako dyrektor artystyczny Teatru Narodowego w Wiedniu, a w 1869 jako dyrektor teatru miejskiego w Lipsku.

Pracę w teatrze lipskim porzucił w roku 1871, powraca znów do Wiednia, gdzie przyjmuje funkcje dyrektora teatru miejskiego, którym zarządza z krótką przerwą do 1880. Jego opublikowane prace Zbiór pism (16 tomów) i Prace Dramatyczne (13 tomów) zawierały powieści, nowele, zdjęcia z podróży, charakterystyki, dramaty, jak i też wypracowania na temat historii literatury. O swoim mieście, którego nigdy nie zapomniał napisał w 1 części swoich Wspomnień i przede wszystkim w Schatten Wilhelm (idylla o starej Szprotawie), jest to powieść autobiograficzna opisująca życie codzienne, jakie toczyło się w ówczesnej Szprotawie. Laube powraca w niej do lat swojej młodości, wspomina swój młodzieńczy bunt (jako najstarszy

z synów miał według rodzinnej tradycji zostać murarzem) oraz przełomowe wydarzenie w swoim życiu - przyjazd do Szprotawy wędrownej trupy teatralnej Butenopscha (1815 r.), który zrobił na nim ogromne wrażenie, jak sam napisał: Romantyka teatru tak mną wtedy zawładnęła, że nie było już odwrotu od postanowienia: murarzem nigdy nie będę. Nigdy jednak tej powieści nie dokończył, zmarł 1 sierpnia 1884 roku. Innym wielkim dziełem, jakie napisał jest zapomniany dziś dramat Polacy (org. Polen). Inspiracją

do napisania Polaków były wydarzenia Powstania Listopadowego. Laube wykorzystał relacje świadków - powstańców przybyłych na emigrację do Saksonii. Był gorącym zwolennikiem polskich dążeń niepodległościowych i entuzjastą powstania. Przy jego domu rodzinnym miasto w roku 1885 odsłoniło płytę pamiątkową (Rynek 19). W miejscu, w którym po raz pierwszy brał udział w przedstawieniu teatralnym, postawiono pomnik, odsłonięty 18 września 1895. Na jego cześć nazwano most na rzece Szprotawie Laubebrucke, obecna ulica Traugutta. W ratuszu znajdowała się ekspozycja Laubego – dyplomy, adresy, prace.