Skrzyżowanie widziane od strony poczty, do rynku prowadziła od niego ul. Żydowska, przemianowana w ulicę Fryderyka. Do dziś zachowały się tylko dwa budynki widoczne po prawej stronie. W tym właśnie dużym budynku mieściły się przed wojna biura partii hitlerowskiej. Po lewej stronie widać sklepy, min. Piekarniczy i drogerię. Po wojnie budynki zostały zniszczone i rozebrane. Dziś znajduje się w ich miejscu mały skwer.
Ulica Krasińskiego
W widocznym budynku przed wojną mieściła się restauracja „ Pod złota koroną”, oraz kilka pokoi hotelowych. Od podwórka nad brzegiem rzeki Szprotawa urządzony był zadaszony taras. Po wojnie koncesję na prowadzenie lokalu uzyskał Jakub Sitko, który zmienił nazwę lokalu na „Zacisze”. Po 5 latach budynek został przekazany WSS Społem. Nowy właściciel przebudował wnętrze, zlikwidował hotelik, a nazwę restauracji zmieniono na „Szprotawianka”. Lokal funkcjonował do 12 stycznia 1974 roku. Niedługo po tym wydarzeniu rozebrano budynek, a z uzyskanej w ten sposób cegły w innej części miasta dotychczasowy lokator wybudował willę. Dziś pozostał w tym miejscu pusty plac ( parking przy ul. Krasińskiego).
Młyn Dolny
Część z obiektów widzianych na zdjęciu zniknęła bezpowrotnie. Budynek po prawej stronie to młyn zbożowy (młyn dolny) wraz ze spichlerzem. W małej przybudówce mieściły się urządzenia elektrowni wodnej. Po wojnie zamieszkał w młynie i uruchomił go pan Władysław Werka, jednak musiał On opuścić młyn (ok. 1950 roku) decyzja władz. Rozkradany budynek niszczał, a następnie został rozebrany. Dziś w miejscu tym pozostał pusty plac.
Dworzec kolejowy w Szprotawie
Tak wyglądał budynek dworca kolejowego przed II wojna światową. Na budowę dworca miasto podarowało odpowiedni plac i 200 000 cegieł, było to związane z budową linii kolejowej Żagań – Głogów (zatwierdzonej w 1837 r.). W budynku mieszkał zawiadowca stacji, mieściły się w nim kasy biletowe, przechowalnia bagażu oraz dwie restauracje. Budynek został zniszczony w roku 1945, gdy wybuch cysterny z paliwem do samolotów stojące na dworcu (podpalane przez wycofujących się Niemców). W 1963 roku zbudowano w tym miejscu nowy dworzec, dziś nieczynny. Aktualnie mieszczą się w nim: apteka, przychodnia lekarska i hurtownia.
Kościół Bożego Ciała
Kościół Bożego Ciała został zbudowany pod koniec XVI wieku w miejscu rzekomego cudu, jaki miał się wydarzyć w święto Bożego Ciała roku 1558. Stąd też nazwa kościółka. Przetrwał on w niezmienionym stanie do 1945 roku. W czasach napoleońskich w jego pobliżu pochowano żołnierzy chorych na tyfus. Po ulokowaniu po przeciwnej stronie drogi cmentarza komunalnego w 1852 roku, kościółek służył jako kaplica cmentarna. Zniszczony w 1945 roku w związku z zaciętymi walkami na wschodzie miasta, konkretnie został wysadzony przez wojska Armii Czerwonej. Ruiny pozostawały niezabezpieczone przez wiele lat. Pod koniec lat 80 tych XX wieku w miejscu dawnej kaplicy zbudowano domek grzybek, w którym właściciel nie zamieszkał twierdząc, że tam straszy. Dom rozebrano. Niedawno w miejscu kościółka wybudowano kolejny dom mieszkalny stojący do dzisiaj.
Kościół p.w. Świętego GrzegorzaKościół p. w. św. Grzegorza. Brak dokładnej daty budowy kościoła, wiadomo tylko, że było to pod koniec XIII wieku. Pierwotnie kaplica cmentarna, przy Bramie Głogowskiej istniał kiedyś potężny cmentarz katolicki św. Grzegorza oraz szpital. W 1542 roku został powiększony. Poważnie ucierpiał w wyniku pożaru w 1672 roku. Od tego czasu znajdował się prawdopodobnie w ruinie. W 1829 roku nastąpiła likwidacja cmentarza, wtedy też prawdopodobnie ostatecznie rozebrano pozostałości kościoła. W latach 1863 – 1864 zbudowano w miejscu dawnego cmentarza gazownię miejską, 1889 w miejscu szpitala budynek poczty, 1896 dom diakonów stojący w miejscu dawnego kościoła. Do dzisiaj zachował się fragment muru kamiennego za stacją paliw, być może okalał on kościół lub cmentarz.
Kościół p.w. Świętej BarbaryKościół p. w. św. Barbary. Stał po północnej stronie kościoła WNMP. Zbudowany przez gminę ewangelicką w 1598 roku, w miejscu katolickiego domu dzwonnika sprzedanego miastu przez zakon Magdalenek. Kościół spłonął doszczętnie w 1672 roku w wyniku wielkiego pożaru miasta. Nigdy nie został odbudowany, gmina ewangelicka w latach 1745 – 47 wybudowała kościół w miejscu zamku.